Dowiedziałam się, do czego jestem zdolna… Wiem teraz, co chcę robić w życiu. Dziś to, co dawniej było mi tak trudno pojąć, jest oczywiste! […] Chcę żyć i nie znoszę myśli o śmierci – Nie będę wykładać ani starać się o magisterium po licencjacie… Nie pozwolę się zdominować intelektowi, nie zamierzam czcić wiedzy ani ludzi, którzy ją mają! Guzik mnie obchodzi, że ktoś poznał mnóstwo faktów, chyba że w ich gromadzeniu odzwierciedla się podstawowa wrażliwość, której pożądam… Zamierzam zrobić wszystko… oceniać każde doświadczenie pod jednym tylko kątem – czy sprawia mi przyjemność, czy powoduje cierpienie.

Takie rozterki miała Susan Sontag w maju 1949 roku. Jak widać zwątpienia intelektualistów, ludzi w sens swojej pracy to norma. Post jest trochę mobilizujący a trochę usprawiedliwiający inercję naukowo-twórczą. Sontag miała wtedy 16 lat i była na początku swojej kariery pisarskiej. Nie rzuciła jednak rozwoju i kształciła się dalej, ale może właśnie kluczem do tej wytrwałości jest jej młodzieńcze postanowienie – wszystko, co robisz musi dawać ci przyjemność, praca naukowa także, a może nawet przede wszystkim!